Katolikler ve Protestanlar Arasındaki Farklar Nelerdir?

Katolikler ve Protestanlar Arasındaki Farklar

Reformun ülkesi Almanya’da, Katolik ve Protestan Hıristiyanları birkaç on yıl öncesine kadar derin bir düşmanlık böldü. Bu bölünme, yüzyıllar boyunca dini çatışmalar ve savaşlar yoluyla derinleşmiştir.

Her şey 500 yıl önce Martin Luther’in (1483-1546) Katolik Kilisesi’ni reforme etmeye çalışmasıyla Reformun gerçekleşmesiyle başladı. Bunu yapma girişimi, bunun yerine kilisede bir bölünmeye yol açtı.

31 Ekim 1517’de, kilisenin çeşitli kötü niyetli uygulamalarını özetleyen Doksan Beş Tez’inin yayınlanması, Almanya’daki bu bölünmeye ve Evanjelik Kilisesi’nin kurulmasına yol açan kurucu olay olarak kabul edilir.

Kahramana tapmak yerine uzlaşma

2016-2017’de Reform’u anma yılı, ekümenik bir yaklaşımla karakterize edildi. Geçmişte, Protestan kiliseleri büyük Reform yıldönümlerini Martin Luther’e bir kahraman olarak taparak kutlamıştı – ancak son yıllarda bu yaklaşım değişti.

Almanya’daki Evanjelik Kilisesi (EKD), “500 Yıllık Reform” kutlamalarını, Katolik Kilisesi ile Mesih’in ortak bir kutlamasına dönüştürmeye çalıştı.

Çeşitli etkinlikler aracılığıyla, her iki taraf da Martin Luther’e saygılarını sunarken, bölünmelerin üstesinden gelme isteklerini vurguladı. 11 Mart 2017’de, Reform’un 500. yılını ortaklaşa kutlamak için Hildesheim şehrinde merkezi bir uzlaşma servisi düzenlendi.

‘Uzlaşmış çeşitlilik’

Son yıllardaki amaç, katolikler ve protestanlar arasındaki farklar konusunda daha iyi bir anlayışa ulaşmak ve ortak bir zemin bulmak olmuştur. Bununla birlikte, yeni bir birleşik kilise gerçekleştirilmekten çok uzaktır ve gerçekleşeceği de şüphelidir.

İlişkilerini anlatmak için her iki taraf da “uzlaşılmış çeşitlilik” ifadesini kullanıyor. O zamanlar Luther tarafından reforme edilen yönlerin çoğu, bu güne kadar her iki grubu da ayırıyor.

İşte Katolikler ve Protestanlar arasındaki sekiz ana fark:

1. İncil’i Anlamak

Katoliklik ve Protestanlık, İncil’in anlamı ve otoritesi hakkında farklı görüşlere sahiptir. Protestan Hıristiyanlar için Luther, İncil’in, Tanrı’nın vahiylerini insanlara sunduğu ve O’nunla birliğe girmelerine izin veren tek kitabı olan “Sola Skriptura” olduğunu açıkça belirtti.

Katolikler ise inançlarını yalnızca İncil’e dayandırmazlar. Kutsal Yazıların yanı sıra, Roma Katolik Kilisesi geleneklerine de bağlıdırlar.

2. Kiliseyi anlamak

Katolikler ve Protestanlar, kilisenin doğası hakkında farklı bir görüşe sahiptir. “Katolik” kelimesi “her şeyi kucaklayan” anlamına gelir ve Katolik Kilisesi kendisini dünya çapında papanın liderliğindeki tek gerçek kilise olarak görür.

Buna karşılık, Reformdan ortaya çıkan ve “İncil’e göre” anlamına gelen “Evanjelik” olarak da adlandırılan Protestan Kiliseleri, birleşik bir Kilise oluşturmaz. Dünyada daha çok on binlerce farklı mezhep var. Resmi olarak, bu birçok kilisenin tümü eşit kabul edilir.

3. Papa

Protestanlar papalık önceliğine hiç açık değiller. Evanjelik görüşe göre, bu dogma İncil’deki ifadelerle çelişmektedir.

Katolikler, Papa’da, Kiliselerinin ilk başkanı olan ve İsa tarafından atanan Havari Petrus’un halefi olarak görürler. Papalık makamı, birinci yüzyıldan günümüze kadar kesintisiz olduğu iddia edilen bir adanma zinciriyle meşrulaştırılıyor.

Birçok Protestan Papa Francis’i sevse bile, kategorik olarak papalığı reddederler.

4. Ofis anlayışı

Apostolik ardıllık olarak bilinen bu sürekli zincir, Katolik Kilisesi’ndeki farklı manevi makamlar için genel olarak önemlidir. Kutsal Tarikatlar Sacramenti ile piskoposlar, rahipler ve diyakozlar, onlara Katolik sıradan insanlar üzerinde kutsal yetki veren bir ömür boyu Tanrı mührü alırlar. Bu kutsama sadece erkeklere verilebilir.

Protestanlar belirli kişileri göreve atamazlar, bunun yerine rahipliğin her inanana, hatta kadınlara devredilebileceği ilkesini kabul ederler.

5. Efkaristiya veya Rab’bin Sofrası

Katoliklerin manevi görev hakkındaki görüşleri, İsa’nın çarmıha gerilmeden önce havarileriyle birlikte son akşam yemeğini anan bir ayin olan Eucharist veya Komünyon’da yansıtılır. Bir kez İsa adına bir rahip tarafından kutsanan ekmek ve şarap, Mesih’in bedeni ve kanı haline gelir. Katolik olmayanlar Komünyona katılamazlar.
Protesto Kilisesi’nde, vaftiz edilen her kişi paylaşmaya davet edilir ve Rab’bin Sofrasını yönetmesine izin verilir. Bu yaklaşım Katolikler tarafından kabul görmez.

Ek olarak, Eucharist’in Katolikler ve Protestanlar için farklı bir anlamı vardır. Ev Sahibi olarak bilinen ekmek, İsa’yı temsil eder ve bu nedenle dua edilebilir. Protestanlar için, ritüel sadece İsa’nın ölümünü ve dirilişini anmak için hizmet eder.

Katolikler için Ev Sahibi, İsa’nın bedenini temsil etmek için kutsanmış ekmeği temsil eder.

6. Ayinler

Roma Katolik Kilisesi’nde, ayin adı verilen yedi ciddi ayin vardır: vaftiz, onay, Efkaristiya, evlilik, kefaret, kutsal emirler ve aşırı bağlılık. Kilise, bu ayinlerin İsa tarafından kurulduğuna ve Tanrı’nın lütfunu bahşettiğine inanıyor.

Çoğu Protestan kilisesi bu ayinlerden yalnızca ikisini uygular: vaftiz ve Efkaristiya (Rab’bin Sofrası olarak adlandırılır). Tanrı’nın Müjde’yi ilettiği sembolik ritüeller olarak algılanırlar. İnanç yoluyla kabul edilirler.

7. Marian dogmaları ve Azizlere tapınma

Roma Katolik Kilisesi, İsa’nın annesi Meryem’e “Cennetin Kraliçesi” olarak saygı duyar. Bununla birlikte, Immaculate Conception, daimi bekaretini ve cennete Göğe Kabulü’nü içeren Katolik Marian dogmalarını destekleyen birkaç İncil referansı vardır. Bu yüzden Protestanlar tarafından reddedilirler.

Protestanlar, Katoliklerin aksine Meryem’in İsa’nın annesi olduğuna inansalar da, ona saygı göstermezler.

Katolik Kilisesi de azizlerin saygısını uygular. Kilise tarafından kanonizasyon yoluyla “aziz” olarak tanınan ölü inanç modelleri, Tanrı’ya olan inancın korunmasında yardım için dua edilebilir. 4.000’den fazla aziz var. Kalıntıları, saygı duyulan kutsal emanetler olarak kabul edilir.

Bu saygı, Protestan Kilisesi tarafından da kategorik olarak İncil’e aykırıdır. Reform görüşlerine göre, her insan doğrudan Tanrı’ya dua edebilir ve etmelidir.

8. Bekarlık

Bütün ana dünya dinleri bir şekilde bekarlık kavramını, evlilikten ve cinsel ilişkilerden kaçınma yeminini ve Katolik ve Protestan kiliselerini birleştirir. Katolik Kilisesi’nde rahipler için bekarlık zorunludur. İsa’nın bölünmemiş ardıllığının bir sembolü olarak görülür.

Protestan Kilisesi, rahipler için bu zorunluluğu reddeder. Martin Luther 1520 gibi erken bir tarihte bunun kaldırılmasını talep etmişti. 1525’te bu amaca kesin bir kişisel katkı yaptı: Eski keşiş, eski rahibe Katharina von Bora ile evlendi. Başlangıçta evlenip evlenmeyeceğinden emin olamayan Luther, sonunda “evliliğinin babasını memnun edeceğine, papayı kızdıracağına, meleklerin gülmesine ve şeytanların ağlamasına neden olacağına” karar verdi.